Edwardiański broszo-wisior z brylantami w szlifie dawnym ok. 4,20 ct i perłami

Edwardiański broszo – wisior z brylantami w dawnym szlifie o łącznej masie ok. 4,20 ct i naturalnymi perłami

w białym złocie próby 585. Jest to wybitny przykład biżuterii angielskiej z końca XIX wieku –

okresu inaczej nazywanego w Europie ‘La Belle Epoque’. Był to czas frywolności i zamożności

wyższych klas, potęgowany przez kochającego luksus króla Edwarda VII. W czasie jego krótkiego

panowania zapamiętany został jako człowiek lubiący rozrywki i przyjemności. A jego zamiłowanie

do rzeczy drogich i pięknych odbiło swoje pozytywne piętno na modzie i biżuterii tamtej epoki.

Król uwielbiał spektakularne bale i soirée co spowodowało rosnące zapotrzebowanie na

bogatą biżuterię zamawianą przez tych, którzy obracali się w wyższych kręgach i na królewskim dworze.

Pokazywanie drogich dóbr materialnych stało się wtedy normą w Edwardiańskim 'high society’.

Biżuteria z tego okresu, była przede wszystkim ręcznie wykonywana – zdecydowanie negowano

maszynową produkcję. Używano przede wszystkim najtrwalszych i najlepszych surowców:

drogiego złota, platyny i diamentów. Biżuteria z tego okresu była eteryczna, delikatna, pełna detali

i inspirowana XVIII wiekiem. Tradycyjne motywy to kokardy, girlandy, koronki.

Powstanie De Beers Consolidated Mines Ltd. w 1888 r. spowodowało, że ceny diamentów były bardziej przystępne.

Ze zwiększoną ilością diamentów na rynku projekty jubilerskie tej epoki umieszczały ich więcej,

i w różnych szlifach, w jednym egzemplarzu biżuterii. Również wprowadzono kolejne szlify kamieni szlachetnych.

Ale prawdziwym klejnotem tamtej epoki były perły. Stały się symbolem statusu i ceniono je bardziej niż

brylanty. Te błyszczące kamienie pasowały do delikatnego, 'jasnego’ trendu Edwardiańskiej biżuterii,

gdzie bardzo często w jednym egzemplarzu umieszczano perły w oprawie z diamentów.

Wprowadzono również tzw. niewidzialną oprawę brylantów, z j. ang. ‘invisible settings’,

gdzie diamenty wyglądały jakby nie były zakute w metalu, lekkie, 'nago’ dekorujące skórę dam.

Kolejnym bardzo lubianym elementem biżuterii był tzw. milgryf, z j. fr. 'mille grains’: delikatne dekorowanie koronkowymi liniami

ze złota lub platyny opraw diamentów, które tak pasowało do lekkich i ozdobnych wzorów biżuterii i strojów.

Po konserwatywnej epoce Wiktoriańskiej, czasy panowanie króla Edwarda wprowadziły w modzie głębokie dekolty.

To wtedy właśnie popularny stał się tzw. choker – colliers de chien noszony ciasno na szyji na wstążce lub aksamitce. 

Słynny dom jubilerski Cartier wprowadził wydłużony, podwójny naszyjnik tzw. lavalier, od imienia fr. aktorki tego czasu Ève Lavallière.

Biżuteria belle epoque to przede wszystkim ażurowe, skomplikowane projekty w stylu girland, wielu elementów

ruchomych i bardzo często zawierających drogocenne perły, tak jak w tym egzemplarzu.

Eksponowany broszo – wisior ma również możliwość zdjęcia przewiesia do noszenia jedynie jako brosza.

A dodatkowe mocowanie przy igle umożliwia noszenie go jako chokera wysoko nad dekoltem.

11 naturalnych białych (i nadal pięknie błyszczących) pereł jest nawierconych tylko od jednej strony.

Perły te są ułożone rosnąco rozmiarami wewnątrz naszyjnika, a 3 perły w kształcie łezki zdobią go

na końcach ruchomych girland. Prawdziwy klejnot wspaniałej epoki, która nieszczęśliwie

skończyła się wraz z wybuchem I Wojny Światowej w 1914 r.

 

Kamie w oprawie: 99 szt. brylantów w dawnym szlifie poduszki (old mine cut),

w szlifie dawnym brylantowym, w szlifie raut, w barwie I-K, w czystości VS-Si

Dodatkowo w oprawie: 14 pereł naturalnych w odcieniu bieli

Łączna masa brylantów: ok. 4,20 ct

Masa: 27,56 g

Metal: białe złoto próby 585, metal badany

Wymiary: 79,5 mm x 35 mm (dł. x szer.)